David Razowsky is acteur en improvisator, is lid geweest van Second City in Chicago en artistiek leider van The Second City Hollywood, en hij is de schrijver van het boek A Subversive’s Guide to Improvisation: Moving Beyond “Yes, And”.
Grote inspiratie voor dat boek was een bericht op Facebook waarin hij zijn hart luchtte over de belabberde kwaliteit van de meeste impro. Ik ben het hartstochtelijk met hem eens, en lees dat bericht wel eens terug.
Draai de tekst om naar een opdracht voor jezelf, en je hebt een paar prima aanknopingspunten om je spel of je lesmateriaal te verbeteren.
Kun je tegen een stootje?
"(Ik heb dit gepost op een geweldige pagina die Kenn Adams host. Hij vroeg waarom ik vond dat de meeste improvisatie niet om aan te zien is.)
Kenn, er is een slechte improvisatie omdat:
We beschouwen onszelf niet als professionals. Niemand zou wie dan ook uitnodigen om een toneelstuk te zien met de kwaliteit van de meeste improvisatieshows. Niemand zou gaan. De recensies zouden verschrikkelijk zijn.
De gemiddelde improvisatie uitvoerende laat zich niet eens 'acteur' noemen. Alle improvisatie is acteren. Accepteer dat. Ze zouden zeker geen acteerles volgen, en ik wed dat de meesten al jaren geen live-productie van een toneelstuk hebben gezien.
Ik ga het woord 'improvisator' gebruiken als een pejoratief, dus hier komt het:
Improvisatoren weten niet wie Viola Spolin is, en hebben zeker geen idee wat ze heeft bijgedragen aan de kunstvorm die ze zo graag beoefenen.
Improvisatoren repeteren niet en hebben weinig begrip of waardering of behoefte aan kwaliteitscontrole. Ik heb shows gezien waarin een "huisteam" een musical aan het doen was zonder duidelijk idee hoe men werkt.
Improvisatoren noemen hun regisseurs 'coaches' en hun cast 'teams' en vragen zich af waarom improvisatie zo competitief lijkt.
Improvisatoren hebben geen idee wat perspectief is of hoe belangrijk het is voor solide scènewerk, hoe het werkt in een toneelstuk, film, boek en elk fucking personage waar ze van houden.
Improvisatoren verlaten gedachteloos hun standpunt, stelen dat van hun partner, dwalen van het ene standpunt naar het andere en vragen zich dan af waarom hun show waardeloos is.
Improvisatoren zeggen overal ‘ja’ op, omdat dat hun is verteld. Ze leren nooit dat ze 'nee' kunnen zeggen tegen het personage om op die manier een weelderige dynamiek te creëren die essentieel is voor al het geweldige theater. Spanning is essentieel voor alle grote kunst.
Improvisatoren kennen het verschil niet tussen "spanning" en "argument" omdat niemand het hun heeft verteld.
Improvisatoren zijn bang om te ontwrichten, om scènes te doen die ze nog nooit eerder hebben gedaan, om personages te spelen die ongemakkelijk/ongevoelig/politiek incorrect/van een ander gender/genderloos/kwetsbaar zijn.
Improvisatoren doen hun huiswerk niet. Ze zijn bang om opnames van zichzelf te bekijken.
Ze weten waarschijnlijk niet wie Abbott & Costello, Laurel & Hardy, Gracie Allen, Elaine May, Moms Mabley of Buster Keaton zijn. Ze hebben 'A Night at the Opera', 'The Audition' van Mr. Show, 'Who's on First', 'Young Frankenstein' of 'Bringing Up Baby' niet gezien.
Improvisatoren hebben geen idee wat theatraal blokkeren is, of waarom het ertoe doet. https://en.m.wikipedia.org/wiki/Blocking_(stage) Ze weten zeker niet wat "The Viewpoints" zijn.
Ze volgen blindelings de regels en vragen zich nooit af waarom elke andere kunstvorm vragen mag stellen, mag praten over mensen die niet bij hen horen, mag onderhandelen, “nee” mag zeggen.
Improvisatoren geloven dat alle scènes oogcontact moeten hebben, ondanks het feit dat mensen geen oogcontact hebben als ze ruzie maken, flirten of denken.
Improvisatoren staan erop dat in elke scène alle details gedefinieerd zijn , anders is de scène het bekijken niet waard.
(Laten we eerlijk zijn: de enige mensen bij een improvisatieshow die erom geven waar je bent, zijn improvisatiedocenten.)
Improvisatiedocenten beschouwen zichzelf niet als acterende docenten, dus laten we ons niet afvragen waarom improvisatoren niet weten hoe ze op het podium aanwezig moeten zijn, focus kunnen geven, uitspreken of de geheimen vinden die verborgen zijn in elke centimeter van het podium.
Improvisatie is waardeloos omdat improvisatiedocenten geen aanwijzingen en feedback geven, geen harde, consistente feedback over acteren. Wanneer improvisatoren zachte keuzes maken, wacht hun "coach" tot de scène voorbij is om een aanpassing te maken, omdat ze de scène niet willen onderbreken, omdat dit de improvisator zou kunnen storen. Heb je een tijdmachine zodat de acteur je aantekeningen kan maken en gebruiken? Nee, die heb je niet, dus ONDERBREEK DE SCENE WANNEER HET FUCKING ONTSPOORT EN HELP DE ACTEUR TERUG OP HET SPOOR.
Sommigen van ons, mensen zoals jij, Kenn, zien deze kunstvorm als krachtig. Ik ook. Ik wil dat improvisatie wordt gezien als de magische, spirituele, mystieke ervaring die het is. Ja, we zijn acteurs, maar we zijn zoveel meer. Op elk moment zijn we schrijvers, dichters, toneelschrijvers, sjamaan, sherpa's en showmannen ("showpeople"!). Mijn partner en ik zijn tegelijkertijd in realtime een scène aan het schrijven en uitvoeren. Dat is meer dan wat een acteur doet die zijn personage heeft onthouden en geblokkeerd. En we doen het allemaal zonder regisseur.
Als ik overkom als boos, dat klopt. Dit is mijn leven, en wanneer een improvisator onvoorbereid op een podium staat, niet bereid is te luisteren en zich niet kan overgeven, word ik gek. Iemand die nog nooit naar een improvisatieshow is geweest en getuige is geweest van het drek dat voor hen ligt, mag niet worden verweten dat hij nooit is teruggekeerd. Die toeschouwers zullen je shows niet meer zien, zullen mijn shows niet zien, en je kunt er zeker van zijn dat ze hun vrienden gaan vertellen hoe een perfect goede avond werd verpest door vijf blanke jongens met geruite overhemden en Converse gymschoenen.
Totdat improvisatiedocenten de slechte gewoonten van hun leerlingen beginnen te benoemen, gaan we de naald niet ergens in de buurt brengen waar hij zou kunnen zijn. Kwaliteit? Ik zie er weinig van. Ik durf te wedden dat de meeste improvisatoren nooit het belang hebben overwogen van de helft van de onderwerpen die ik in deze te lange preek heb genoemd. Het is een schande."
"(I posted this on a great page that Kenn Adams hosts. He asked why I felt most improv is unwatchable.)
Kenn, there is bad improv because:
We don’t consider ourselves professionals. No one would invite anyone to see a play the quality of most improv shows. No one would go. The reviews would be awful.
The average improv performer won’t even let themselves be called “actor.” All improv is acting. Accept that. They certainly wouldn’t take an acting class, and my bet is most haven’t seen a live production of a play in years.
I’m going to use the word “improviser” as a pejorative, so here goes:
Improvisers don’t know who Viola Spolin is, and certainly have no idea what she’s contributed to the art form they so love to practice.
Improvisers don’t rehearse, and have very little understanding or appreciation or need for quality control. I've seen shows where a "house team" was doing a musical having no apparent idea of how one works.
Improvisers call their directors “coaches” and their casts "teams," and wonder why improv seems so competitive.
Improvisers have no idea what point of view is or how important it is for solid scene work, how it works in a play, movie, book, and every fucking character they love.
Improvisers mindlessly abandon their point of view, steal their partner's, meander from one point of view to another, then wonder why their show sucks.
Improvisers say “yes” to everything because that’s what they’ve been told. They never learn that they can say “no” to the character, and by doing so create luscious dynamics vital to all great theater. Tension is vital to all great art.
Improvisers don’t know the difference between “tension” and “argument” because no one’s told them.
Improvisers are afraid to make waves, do scenes they’ve never done before, play characters who are uncomfortable/insensitive/politically incorrect/other gender/no gender/vulnerable.
Improvisers don’t do their homework. They’re afraid to watch themselves on tape.
They most likely don’t know who Abbott & Costello, Laurel & Hardy, Gracie Allen, Elaine May, Moms Mabley, or Buster Keaton are. They’ve not seen “A Night at the Opera,” “The Audition” from Mr. Show, “Who’s on First,” “Young Frankenstein,” or “Bringing Up Baby.”
Improvisers have no idea what theatrical blocking is, or why it matters. They certainly don’t know what “The Viewpoints” are.
They blindly follow the rules, never wondering why every other art form gets to ask questions, talk about people who aren’t with them, negotiate, say “no.”
Improvisers believe all scenes have to have eye contact in spite of the fact that people don’t have eye contact when arguing, flirting, or thinking.
Improvisers insist that every scene have all the details loaded up front or the scene isn’t worth watching.
(Let’s be honest: the only people at an improv show who care where you are are improv teachers.)
Improv teachers don’t consider themselves acting teachers so let’s not wonder why improvisers don’t know how to have stage presence, give focus, enunciate, or find the secrets hidden in every inch of the stage.
Improv sucks because improv teachers don’t give notes, hard notes, consistent notes, acting notes. When Improvisers make soft choices their “coach” waits until the scene’s over to make an adjustment because they don’t want to interrupt the scene for it might bother the improviser. Do you have a time machine so the actor can take your note and use it? No, you don't, so FUCKING INTERRUPT THE SCENE WHEN IT GOES OFF THE FUCKING RAILS AND HELP THE ACTOR GET BACK ON TRACK.
Some of us, people like you, Kenn, see this art form as powerful. I do, too. I want improv to be seen as the magical, spiritual, mystical experience it is. Yeah, we’re actors, but we’re so much more. At any and every moment we’re writers, poets, playwrights, shaman, sherpas, and showmen (“showpeople”!). My partner and I are simultaneously writing and performing a scene in real time. That’s more than what an actor does who’s memorized and blocked out their character. And we’re doing it all without a director.
If I’m coming off as being angry, you’re absolutely spot on. This is my life, and whenever an improviser gets up on a stage unprepared, unwilling to listen, and unable to surrender, I lose my mind. Someone who has never been to an improv show and witnesses the dreck laid out before them shouldn’t be faulted for never returning. Those audience members won’t see your shows again, won’t see my shows, and you can bet that they’re going to tell their friends how a perfectly good evening was ruined by these five white guys wearing plaid shirts and Converse gym shoes.
Until improv teachers start to call out the shitty habits of their students, we’re not gonna move the needle anywhere near where it could be. Quality? I see very little of it. I would bet that most improvisers have never considered the importance of half the topics I’ve mentioned in this too-long screed. It’s a shame."
Je kunt het op punten of helemaal niet met hem eens zijn, maar hier hebben we iemand die houdt van impro en er bevlogen voor pleit om deze prachtige kunstvorm serieus te nemen. Amen.